ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ...

 Κεφαλονιά. Κάπου μεταξύ Άσσου και Μύρτου, η μαγεία του τοπίου σε κατακλύζει. Το βλέμμα φεύγει από την κάτασπρη παραλία, τρέχει στο βαθύ μπλε της θάλασσας, «καίγεται» σ’ όλες τις αποχρώσεις της φωτιάς ενός ατέλειωτου ηλιοβασιλέματος. Πάνω από την Άσσο και το Μύρτο, κάπου στη μέση  νοιώθεις πως βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου. Ένα θαύμα το βουνό όπως ξεχύνεται από τα βάθη της θάλασσας. Κι απέναντί σου το κάστρο το ενετικό που σε καλεί να το «ανακαλύψεις». Σαν φτάσεις εκεί αναρωτιέσαι ποιος θεός άραγε έχει ζωγραφίσει αυτή τη μαγεία;

Τα λευκά  σπίτια με τα  μπλε παράθυρα ενώνουν το γαλάζιο της θάλασσας με το πράσινο της στεριάς  και χίλια χρώματα γλυκαίνουν το θεϊκό πορτραίτο! Κι είσαι και συ μέρος του πίνακα, ένα κομμάτι της δημιουργίας…

-Σε τούτη τη γωνιά  ζεις το όνειρο μιας πτήσης στο ηλιοβασίλεμα των παραμυθιών.
-Πόσο όμορφα λόγια! Λόγια που βγαίνουν απ’ την καρδιά και δεν έχουν σχέση με τις ψυχρές περιγραφές που βγαίνουν απ’ τα μεγάφωνα ενός τουριστικού λεωφορείου. 
- Σε τέτοιους τόπους όλα τα λόγια είναι υπερβολή. Αρκεί η αίσθηση της ελευθερίας, και το τραγούδι της ψυχής, όταν φτάσει σ’ αυτή μέσα απ’ τα μάτια η εικόνα. 
- Πόσο όμορφη είναι η  Κεφαλονιά! Σκέφτομαι πως ο Θεός ήταν αρκετά  γενναιόδωρος όταν δημιούργησε τούτο το νησί, όμως όσο παράξενο κι αν ακούγεται, θέλω τώρα να μου πεις για την Ιθάκη. Ξέρεις, είμαι 86 ετών και όπως είναι φυσικό τα  βήματά μου, πλησιάζουν στο τέλος. Η συμμετοχή μου σ΄ αυτή την ομάδα έγινε μόνο για να ξαναδώ την Ιθάκη. Ήμουν εκεί  26 χρόνια πριν και ορκίζομαι ότι αυτό το μικρό νησί ήταν ακόμα όπως το δημιούργησε ο Θεός, όπως ο Όμηρος το αισθάνθηκε μέσα  στον σκοτεινό κόσμο του, αλλά ... Φοβάμαι τώρα  ότι θα απογοητευτώ, ότι οι ανάγκες της εποχής, ο τουρισμός, την έχουν αλλάξει. Γι αυτό θέλω πριν φτάσω εκεί, ν’ ακούσω από σένα  επειδή από τα λόγια σου ένοιωσα πως κι εσύ την αγαπάς, πως είναι σήμερα, να καταλάβω αν είναι τόσο όμορφη όπως την πρώτη φορά…!

- Μα ... τώρα είμαστε στην Κεφαλονιά Vincenzina. Aς απολαύσουμε αυτά που βλέπουμε και… ας ανεχτούμε τον ξεναγό κι αυτά που λέει! 
- Ναι, σε λίγο θα κατέβουμε στην παραλία. Ο Μύρτος είναι μια από τις ομορφότερες στην Ελλάδα. Είμαι ξένη όπως κι εσύ, δεν ξεχνώ τις ομορφιές της πατρίδας μου και ξέρω πως οι ομορφιές της φύσης υπάρχουν παντού. Και μη νομίζεις ότι δεν δίνω προσοχή. Θέλεις να σου επαναλάβω τα όσα μας είπε ο ξεναγός μέχρι τώρα; Ότι οι Ιταλοί ήρθαν εδώ κατά τη διάρκεια του πολέμου με τις κιθάρες τους, ότι η νύμφη Μελισσάνη πνίγηκε  απελπισμένη από  τον έρωτα και η λίμνη πήρε το όνομα της, ότι το κάστρο στην Άσσο χτίστηκε το 1582 ... Όμως να,  βλέπω τον ορίζοντα κι έχω  την άποψη ότι για μια ώρα ακόμα, τον ίδιο ορίζοντα  θα βλέπουμε...
- Vincenzina, την διέκοψε σκύβοντας  πιο κοντά της ο νεαρός, η  Ιθάκη είναι σαν την πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο. Τη γυναίκα  που την συναντάς μόνο μια φορά στη ζωή σου και την αγαπάς παράφορα κι αιώνια, αλλά... είναι τόσο μελαγχολική και φτωχή που δεν μπορείς να την παντρευτείς. Είσαι υποχρεωμένος να της πεις αντίο και δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς δάκρυα στα μάτια!
Η ηλικιωμένη γυναίκα τον άκουσε χωρίς ν’ αντιδράσει.  Άφησε το βλέμμα της να ταξιδέψει στο πουθενά της γαλάζιας θάλασσας. Ύστερα ανασαίνοντας βαθειά χαμογέλασε ελαφρά και χωρίς να γυρίσει το κεφάλι, του μίλησε σχεδόν ψιθυριστά.
 - Σ’  ευχαριστώ! Κατάλαβα ότι  δεν έχει αλλάξει! Τα λόγια σου την περιέγραψαν τόσο όμορφη,  όσο ήταν όταν την είδα  για πρώτη φορά!  

                                         *****************                                                                                                                                               
 Όλοι οι περιπατητές κατέβηκαν στην πλατεία του χωριού, έξω από την εκκλησία. 
- Τι όμορφο χωριό! είπε με θαυμασμό ο Mario.
- Πως είπαμε πως λέγεται; ρώτησε η Dina
- Σταυρός, απάντησε ο Andy  και πράγματι είναι ένα σταυροδρόμι στο χώρο και στο χρόνο. Εδώ διασταυρώνονται τα πάντα. Είναι επίσης και το  κέντρο του Βόρειου τμήματος του νησιού.
Ήταν οι πρώτες μέρες του Μάη. Τα μεγάλα δέντρα στο πάρκο ολοζώντανα και η φύση ολόφρεσκη κι ανθισμένη ολόγυρα.

Ο νεαρός συνοδός τους οδήγησε στην έξοδο του χωριού. Κάθισαν στους δυο ξύλινους πάγκους δίπλα στον κεντρικό δρόμο. Κοίταξαν τον ήλιο που σε λίγο θα χανόταν πίσω απ’ το απέναντι βουνό. Στη θάλασσα από κάτω τους αντικατοπτρίζονταν οι ακτίνες του και τη χρωμάτιζαν έτσι που θα ζήλευε και ο καλύτερος ζωγράφος. Το βαθύ σκούρο χρώμα της καθώς πλησίαζε την ακτή της Πόλης γινόταν γαλάζιο και τόσο καθαρό που μπορούσες από τόσο μακριά να βλέπεις καθαρά το βυθό της.
- Δεν έχω δει πουθενά αλλού αυτό το ταίριασμα του πράσινου με το γαλάζιο, είπε η Vincenzina.
- Andy, είναι ποιήτρια η Vincenzina, είπε η Luana που ήταν η πιο νέα από όλους και έκανε την περισσότερη παρέα στην ηλικιωμένη γυναίκα.
- Ναι το ξέρω, μου το έχει πει, της απάντησε ο Andy.
Η Vincenzina έτσι όπως καθόταν με το πρόσωπο προς το ηλιοβασίλεμα, άνοιξε τα χέρια και σαν να απευθυνόταν  στον ουρανό είπε.
 - Θέλω να πετάξω!

                                        ****************
                                          
Φτάνοντας σ’ ένα μικρό άνοιγμα ανάμεσα στους μεγάλους βράχους, όπου ένα μεγάλο δέντρο κάλυπτε με τη σκιά του το καθαρό έδαφος, ο Andy κάθισε σε μια πέτρα, έβγαλε το σακίδιο του από την πλάτη του κι άναψε τσιγάρο. Ύστερα, πήρε από το σακίδιο μια μικρή νάιλον συσκευασία κι άρχισε να φτιάχνει το… φραπέ του. Η ανηφόρα τους είχε κουράσει και οι άλλοι είχαν μείνει λίγο πίσω .
- Έεε, ο άνθρωπος με τον καφέ στο χέρι, αναφώνησε η Daniela που έφτασε πρώτη. Ο άνθρωπος που ποτέ δε μένει χωρίς καφέ!         
- Andy, που βρισκόμαστε τώρα, ρώτησε ο Andrea
- Είμαστε ακριβώς κάτω από την κορυφή. Βλέπετε αυτό το μεγάλο βράχο; Ακριβώς δεξιά και λίγο παραπάνω, βρίσκεται η κορυφή. Είμαστε περίπου διακόσια μέτρα κάτω από την κορυφή του Νήριτου.
- Τι εικόνα! θαύμασε η Daniela.

 Όλο το νότιο τμήμα του νησιού, βρισκόταν σχεδόν κάτω από τα πόδια τους. Η μικρή πόλη, στο κέντρο ενός γιγάντιου πέταλου και η θάλασσα στην αγκαλιά της, μαγευτική. Οι δυο λόφοι στις πλευρές άφηναν μια μικρή είσοδο που οδηγούσε σ’ ένα μικρό νησάκι. Σίγουρα η θέα από κάποιο χαμηλότερο σημείο δεξιά η αριστερά μας θα μπορούσε να σου δημιουργήσει την αίσθηση ότι αυτή η μικρή πόλη χτίστηκε στις όχθες μιας λίμνης. . 
- Βλέπετε το νησάκι δεξιά πριν τη είσοδο; είπε ο Andy. Είναι το Σκαρτζουμπονήσι. Στο βάθος του κόλπου πίσω του αποβιβάστηκε ο Οδυσσέας κατά την επιστροφή του στην Ιθάκη. Και όπως ο μύθος λέει, ο Ποσειδώνας από την μανία του μετέτρεψε σε πέτρα το καράβι των Φαιάκων κι έτσι έχουμε σήμερα το νησάκι που βλέπουμε.
Ενώ  μιλούσε, έφθασε και ο Antonio, ο επικεφαλής  τον περιπατητών μαζί  με την Vincenzina. Ήταν οι τελευταίοι.  
- Από εδώ, είπε ο Antonio, μπορούμε να χωριστούμε. ΄Οποιος θέλει να συνεχίσει μαζί μου προς την κορυφή, ενώ οι άλλοι μπορούν να πάνε προς το χωριό με τον Andy. Για το χωριό, από εδώ είναι είκοσι πέντε λεπτά δρόμος, ενώ εμείς θα φτάσουμε περίπου  μια ώρα αργότερα και θα συναντηθούμε εκεί στο καφενείο. Τώρα όμως θα σας δείξω ένα από τα από τα πιο σημαντικά λουλούδια της Ιθάκης. Ελάτε να δείτε την Νigella Damaschena.
- Πως την είπες; φώναξε ο Andy.

- Nigella! Nigella Damaschena, απάντησε ο Antonio.
Ο Andy, πήδηξε αμέσως από την πέτρα που καθότανε και ο καφές χύθηκε στα χέρια του. Όλοι γέλασαν κι αυτός έσκυψε πάνω στο λουλούδι και το πήρε στην παλάμη του.
- Ουάου όχι, ακούστηκε από την παρέα, που δεν τους άρεσε η κίνηση του Andy . Εκείνος, κρατώντας το προσεκτικά στα δάχτυλα το κοίταξε με λατρεία και θαυμασμό λέγοντας.
- Λυπάμαι, αλλά είναι για μένα!  Έχω πολύ σοβαρό λόγο για να το κόψω  και να το κρατήσω  όλη μου τη ζωή, στις σελίδες του ημερολογίου μου κι αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με την βοτανική, ούτε  με πιθανές  φαρμακευτικές χρήσεις.
- Εντάξει Andy, "amore mio" σε καταλαβαίνουμε, είπε η Annα.
- Τώρα, οποίος θέλει να συνεχίσει για τον χωριό ας με ακολουθήσει. Θα πιούμε ένα αναψυκτικό και θα ξεκουραστούμε μέχρι να φτάσουν και οι άλλοι, είπε ο Αndy ρίχνοντας το σακίδιο στον ώμο του  και ξεκινώντας.
Οι γυναίκες τον ακολούθησαν ενώ οι άντρες πήραν το δρόμο προς την κορυφή. Τους έδωσε τις απαραίτητες οδηγίες και τους συνέστησε αν παραπατήσουν να το κάνουν με στυλ όπως αρμόζει στη φινέτσα τους. Σκοπός του ήταν να κρατάει την ομάδα σε καλή διάθεση, να διώχνει αγωνίες ή φόβους για το άγνωστο της διαδρομής και να τους κάνει να γελούν. Προχώρησε μπροστά, πίσω του ακολούθησε  η Vincenzina, μετά η Anna και οι άλλοι.  Κάποια στιγμή σταμάτησε και συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μαζί τους η Luana. Αυτή πάντα ήταν πίσω του, όμως τώρα επέλεξε να ακολουθήσει τους άλλους στην κορυφή και στη θέση της ήταν η Vincenzina.
- Andy  μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση, είπε η Vincenzina.
- Και δύο  αν θέλεις, της απάντησε.
- Αυτό το λουλούδι, η Nigella, κρύβει μια πονεμένη ιστορία έτσι δεν είναι; Έχει σχέση με κάποια γυναίκα;
Δεν της απάντησε αμέσως. Κοίταξε το λουλούδι που κρατούσε στο χέρι του και ύστερα κάτω μακριά τη μικρή πόλη πάνω στη γαλάζια θάλασσα.
- Σωστά κατάλαβες, της είπε. Υπήρξε κάποτε μια άλλη Νιγκέλα. Ήταν Nigela, με ένα "L", με κοκκινόξανθα μαλλιά, μπλε μάτια και φακίδες στο πρόσωπο. Ήταν 17 χρόνων και ότι πιο όμορφο  έχω ζήσει ... Ήταν ο έρωτας της ζωής μου. Ξέρεις ότι πολλούς έρωτες μπορεί να ζήσουμε, μόνο μια φορά όμως αγαπάμε με όλο μας το είναι.  Είχα ορκιστεί ότι ποτέ δεν θα μιλούσα γι αυτήν και δεν θυμάμαι πότε είπα για τελευταία φορά τ' όνομά της. Συνέβη σήμερα η ιστορία με το λουλούδι και... πιστεύω ότι δικαιούμαι να το κρατήσω. 
- Πόσα χρόνια έχουν περάσει; 
-Έχουν  περάσει ... σίγουρα έχουν περάσει πολλά χρόνια!
- Πονά ακόμα; 
- Κάθε μέρα!  
- Και η γυναίκα σου;
- Η γυναίκα μου είναι ευτυχισμένη, απάντησε και συνέχισε το δρόμο του.
 Στην πλάτη του αισθάνθηκε το βλέμμα της Vincenzina. Εκείνο το βλέμμα που δεν είχε ηλικία παρά μόνο αγάπη και ζωή.
- Κατάλαβα γιε  μου, την άκουσε να ψιθυρίζει. Δε χρειάζεται να μου πεις περισσότερα. Είσαι συναισθηματικός, ρομαντικός... Είσαι καλός άνθρωπος, μην αλλάξεις ποτέ!  
-Όχι Vincenzina δεν θα αλλάξω!

Φτάνοντας στην Αγωγή, αυτός φρόντισε να βρει ένα τριαντάφυλλο κι όπως πάντα, όταν βρέθηκαν όλοι μαζί μπροστά στο παλιό καφενείο του χωριού, της το χάρισε. Ήταν κάτι που έκανε κάθε μέρα για την ηλικιωμένη, ειδικά τα βράδια πριν το τραπέζι του δείπνου κι αυτή πάντα τον αντάμειβε μ’ ένα φιλί ψιθυρίζοντάς του "ευχαριστώ".

                   ****************
                             
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ελληνική κουζίνα είναι πολλή καλή. Εντάξει κάθε κουζίνα του κόσμου έχει την ιδιαιτερότητά της. Ίσως το  "Κλέφτικο"  να μην είναι το καλύτερο ανάμεσα σε όλα τα φαγητά, αλλά είναι τόσο ιδιαίτερο και χαρακτηριστικό όσο και ένα "Σούσι" ή ένα "Τάκος" σε κάποια άλλη χώρα. 
Το εστιατόριο όπου έτρωγαν ήταν τόσο χαρακτηριστικό, που περισσότερο σου έδινε την αίσθηση μιας παραδοσιακής Θιακιάς κατοικίας παρά ενός εστιατορίου. Θα μπορούσε να στοιχηματίσει κανείς ότι θα έτρωγε εκεί κάθε βράδυ για όλα τα υπόλοιπα καλοκαίρια της ζωής του!  Πράγματι, εκεί ανάμεσα στις ελιές, το βασιλικό, τους  κάκτους, τα γεράνια και όλα τα είδη των λουλουδιών, αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου! Σ’ αυτό τον πανέμορφο κήπο, όπου κανένας θόρυβος απ’ έξω δεν φτάνει, έχεις την απόλυτη αίσθηση του γαλήνιου, όλα είναι ήρεμα και μοναδικά...όπως κι αυτό το υπέροχο κλέφτικο που τρώγανε.
 Προς το τέλος της βραδιάς, ενώ πίνανε ένα τσίπουρο κερασμένο από το μαγαζί, ο Antonio πήρε πάλι το λόγο.
-Φίλοι μου, αύριο θα είναι η τελευταία μας ημέρα στην Ιθάκη. Θα ήθελα να σας περιγράψω τη αυριανή μας διαδρομή, όμως θα παραχωρήσω το προνόμιο στον  Andy, επειδή όταν αυτός περιγράφει την Ιθάκη βγαίνει ένας ποιητής από μέσα του και θα τον παρακαλούσα να το κάνει. Περιέγραψέ μας λοιπόν το αυριανό κομμάτι της Ιθάκης που τόσο πολύ αγαπάς κύριε ποιητή!
 Ο Andy σηκώθηκε ανάμεσα σε χειροκροτήματα και φωνές ενθουσιασμού. Σήκωσε τα χέρια σε στυλ Σταλόνε στο ρινγκ για να τους χαιρετήσει και άρχισε την περιγραφή του.
- Είναι η τελευταία μας ημέρα κι όμως, αν κι έχουμε δεθεί τόσο πολύ μεταξύ μας και με την Ιθάκη εγώ ...έχω τρακ! Αισθάνομαι μια συγκίνηση να με πνίγει και ζητώ την άδεια σας να σας μιλήσω καθισμένος στο τραπέζι!
Ευχαριστώ, συνέχισε με όσο πιο σοβαρό ύφος μπορούσε και κάθισε. Χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, έβγαλε ένα τριαντάφυλλο από μια μικρή τσάντα που είχε μαζί του και το έδωσε κάτω από το τραπέζι στην Vincenzina.
Όταν επικράτησε σιωπή, μετά από τα γέλια που προκάλεσε το συνηθισμένο φιλί στο μάγουλο από την ηλικιωμένη, ξαναπήρε το λόγο.
 - Θα αναχωρήσουμε με λεωφορείο από το Σταυρό στις 08.30 και θα φτάσουμε στον Αετό  κατά τις 09.00. Από εκεί αρχίζει η διαδρομή μας. Μετά από δεκαπέντε λεπτά περπάτημα, θα βρεθούμε στα λιγοστά ερείπια της αρχαίας πόλης Αλαλκομενές. 

Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι της διαδρομής. Μετά, θα συνεχίσουμε για άλλη μισή  ώρα περίπου προς την κορυφή του Αετού. Πρέπει να σας πω ότι το μονοπάτι είναι πολύ ανηφορικό, τόσο που κάποιες φορές νομίζεις ότι κάνοντας τρία βήματα ανεβαίνεις τέσσερα μέτρα, όμως αυτό που μας περιμένει στη κορυφή δεν συγκρίνεται με τίποτα απ’ όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα στην Ιθάκη! 
Ενθουσιασμός επικράτησε στην παρέα μετά από τη σύντομη αυτή ενημέρωση.
- Ε, Andy. Από την Κεφαλονιά άρχισες να παραληρείς όποτε αναφερόσουν στην Ιθάκη,  πετάχτηκε ο Mauro και όλοι γέλασαν.
- Οπ,οπ...Πιστεύω ότι ως τώρα τίποτα δεν με διέψευσε! Σας είχα πει ότι το πιο υπέροχο ηλιοβασίλεμα είναι αυτό του Σταυρού και...ρίξτε μια μάτια στις φωτογραφικές μηχανές σας! Αλλά... που να είχατε βρεθεί και στο Χάνι! Σας  είχα πει ότι όταν φτάσουμε  στα Περναράκια,  θα νοιώσετε ότι ο Θεός, εκεί έκατσε  για να καμαρώσει το έργο του! Όταν φτάσαμε εκεί, δεν θυμάμαι να μου είπε κανείς ότι σας είχα πει ψέματα! Κατεβαίνοντας από το Ραζή, σας είχα πει ότι θα δείτε το πιο υπέροχο μπλε της θάλασσας! Μήπως σας είχα πει μεγάλα λόγια; Λοιπόν, αύριο θα κουραστείτε αρκετά μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή, όμως πιστέψτε με, από εκεί αρχίζει ο…  παράδεισος! 
Τα λόγια του προκάλεσαν ένα μείγμα από φωνές, γέλια και χειροκροτήματα, αλλά ο Andy ήρεμος, περίμενε να τελειώσουν και συνέχισε.

- Όταν φτάσουμε εκεί, θα νιώσετε ότι βρίσκεστε στην κορυφή του κόσμου και ας είναι πολύ μικρό το υψόμετρο. Θα δείτε το βόρειο κομμάτι της Ιθάκης, σαν μια υπέροχη πανοραμική φωτογραφία.
Και θα ταξιδέψετε νοερά στα λιβάδια της αρχαιότητας, στη σκιά της Ομηρικής σκέψης που προστατεύει αυτό τον τόπο χιλιάδες χρόνια, από τότε μέχρι την αιωνιότητα. Είναι το μέρος που σου επιβάλει τη σιωπή και το διαλογισμό! Μέσα στη σιωπή θ’ αφουγκραστείτε ήχους και θεούς της αρχαιότητας που θα σας ψιθυρίζουν ότι βρίσκεστε πάνω στην Ιθάκη που  ο Όμηρος σας διηγήθηκε! Κι εσείς αφήνετε εκεί το μικρό παιδί που κρύβετε μέσα σας, να χαίρεται και να πλημμυρίζει από ευτυχία. Αυτό που θα νιώσετε,  δεν υπάρχει ζωγράφος να μπορεί να το ζωγραφίσει, ούτε κάμερα να το αποθανατίσει και θ’ απομείνει στην ψυχή σας να το πάρει μαζί της στην επιστροφή. Κι όταν θα το περιγράφετε με τα πιο όμορφα λόγια που μπορείτε, όπως κάνω  εγώ τώρα, θα νοιώθετε πόσο φτωχά είναι τα λόγια … σαν την Ιθάκη. Όμως…«κι αν φτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε…»
- Θέλουμε  να πάμε τώρα Andy, τον διέκοψαν μερικοί, αλλά εκείνος μ’ ένα νεύμα τους έκανε να ηρεμήσουν και ξαναπήρε το λόγο.
- Η επιστροφή μας θα διαρκέσει λίγο περισσότερο γιατί στην κατάβαση υπάρχει κίνδυνος να γλιστρήσουμε και γι αυτό θα  περπατούμε πολύ προσεκτικά.  Θα περπατήσουμε μέχρι τα Δεξά όπου θα κολυμπήσουμε και αν υπάρχει κουράγιο πάμε και για μια μπύρα ή παγωτό στo Βαθύ.  Στις 15:20 πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. 
Εδώ θέλω να σας ζητήσω κάτι. Επειδή είναι τιμή για κάποιον  ν’ ανεβεί στην κορυφή του Αετού, θέλω αυτή την τιμή αύριο να την έχει πρώτη η Vincenzina!  Ένας περίπατος  στην Ιθάκη, είναι  το  καλύτερο φινάλε για μια ζωή στην πεζοπορία και η κορυφή του Αετού, είναι το καλύτερο φινάλε για μια εβδομαδιαία εκδρομή στο νησί.
Όλοι συμφώνησαν μ’ ένα χειροκρότημα.  
- Vincenzina, της είπε, σου  υπόσχομαι ότι αύριο θα σε πάω στον παράδεισο!
Τα μάτια της γυναίκας, πήρανε την γνωστή τους λάμψη γεμάτα από συγκίνηση και αγάπη. Πήρε μια βαθιά ανάσα και του απάντησε με μια πολύ απαλή φωνή
- Γιε μου, το επώνυμό μου είναι Paradiso (παράδεισος)! 

                                  ****************                                                             

Δέκα μέτρα πριν φτάσουν στην κορυφή, ο Andy γύρισε κι έκανε  νόημα στην ομάδα  να σταματήσει. Τα πρόσωπα όλων τους ήταν κατακόκκινα από την προσπάθεια και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι πάνω τους. Ο Andy πλησίασε την Vincenzina που βρισκόταν στη μέση της ομάδας, έσκυψε δίπλα της και δείχνοντας με το χέρι προς τα μπρος της είπε:
- Vincenzina έχεις την τιμή να φτάσεις πρώτη! Πάρε τον χρόνο που χρειάζεσαι κι όταν αισθανθείς έτοιμη, κάνε μας ένα νόημα να έρθουμε!  
Αυτή τον κοίταξε με βλέμμα γεμάτο ερωτηματικά. Διστακτική στην αρχή, πιο σίγουρη στη συνέχεια και με την βοήθεια των μπαστουνιών της ανέβηκε τα τελευταία ανηφορικά μέτρα προς την κορυφή. Παντού επικρατούσε σιωπή. Όλοι κοιτούσαν την ηλικιωμένη γυναίκα. Αυτή κυριευμένη από μια μέθη έκστασης κι ενθουσιασμού, προχώρησε προς τη μικρή τσιμεντένια  κολόνα -επίσημο σήμα της κορυφής- και την αγκάλιασε! Μετά, γύρισε προς τα πίσω, στάθηκε στη μέση του μικρού πλατώματος και γονατίζοντας, προσκύνησε το έδαφος!

 Όλοι τα είχανε χαμένα!
Ο Andy περίμενε μέχρι που η Vincenzina τους έκανε νόημα να πλησιάσουν.
- Πάμε Σέιλορ Μουν, απευθύνθηκε στην Luana χωρίς να την κοιτάξει, σε μια προσπάθεια αποφόρτισης του κλίματος. 

                              ****************

 Στο αεροδρόμιο, o Andy βγήκε τελευταίος από το  λεωφορείο. Mε τα μάτια του στραμμένα στο έδαφος, απέφυγε για λίγο τον αποχαιρετισμό, σε μια μάταιη προσπάθεια να κρύψει την συγκίνηση του βοηθώντας δήθεν τον οδηγό να ξεφορτώσει τις αποσκευές! 
Όταν τελείωσε κι αυτό...
-  Λυπάμαι που έφτασε η στιγμή να σας πω αντίο, είπε και  αγκαλιάζοντας έναν προς ένα όλα τα μέλη της ομάδας, την Dina, την Luana, την Augusta, τον Dino, τον Antonio ... βρέθηκε μπροστά στην Vincenzina. 
- Σε  παρακαλώ, μην με κάνεις να κλάψω γιατί είμαι άντρας, της ψιθύρισε στο αυτί καθώς αγκάλιαζε το μικρό και αδύνατο σώμα της ηλικιωμένης γυναίκας. Κοίτα, συνέχισε με δυσκολία, δε θάθελα  ν΄αφήσω αυτό τον κόσμο χωρίς να σε συναντήσω τουλάχιστον άλλη μια φορά.
Αυτή έβαλε το χέρι της στα μαλλιά του. Μ’ ένα χαμόγελο και  μάτια δακρυσμένα του ψιθύρισε απαλά.
- Θα με συναντήσεις γιε  μου! Θα σου έχω φυλάξει μια θέση στον παράδεισο…

                                                                                Arian Muraj