Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ…


…σου είπα κάποτε, σα μεγαλώσεις να ταξιδέψεις στον κόσμο. Να πας παντού για να γνωρίσεις, να μάθεις, να μορφωθείς. Γιατί μόνο έτσι θ’ αποκτήσεις το προ-νόμιο της σωστής επιλογής. Μόνο τότε θα ξέρεις που θέλεις να ζήσεις και θα επιλέξεις σωστά. Είναι τόσο μεγάλος ο κόσμος σου έλεγα, τόσο όμορφος και τόσο διαφορετικός που αξίζει να τον δεις. Αλίμονο σ’ εκείνον που όλη του τη ζωή έμεινε στο βράχο που «ξεβράστηκε» και νομίζει πως έζησε. Κι όσο θα φεύγεις και θα ταξιδεύεις μακριά, τόσο θα γεμίζει το μέσα σου με αγάπη για τη φτωχή σου πατρίδα, για τους ανθρώπους που θα σε περιμένουν, για τα καλοκαίρια της μικρής σου ζωής…

…σήμερα αγαπητό μου παιδί σου λέω πως, σα μεγαλώσεις πρέπει να φύγεις μακριά! Τούτος ο τόπος δεν έχει για σένα προκοπή, δεν έχει ελπίδα. Τούτη η πατρίδα, η δική σου πατρίδα δεν είναι για σένα καλή. Μην παρασυρθείς από αυτούς που θα σου πουν ν’ αγωνιστείς για να την αλλάξεις. Είναι μικρή η ζωή για να προλάβεις και τόσο όμορφη για να τη ζήσεις. Τόσο όμορφη όταν ερωτεύεται και ερωτεύεται μόνο την ομορφιά. Και μόνο στον έρωτα ακουμπά η ευτυχία. Σε τούτη την πατρίδα χάνεται η ομορφιά. Και μην αφήσεις να χαθεί πρόωρα η δική σου ομορφιά σ’ αυτό το χαμένο τόπο. Ψάξε μια πατρίδα να σ’ αγαπάει πιο πολύ από τούτη όπου:
Θα μπορείς να εργάζεσαι και να ζεις σαν άνθρωπος.. Θα έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι, να προγραμματίζεις, να ταξιδεύεις, να γνωρίζεις. Θα μπορείς ν’ αγαπήσεις, να έχεις οικογένεια, να ερωτευτείς. Θα μπορείς να ζητάς αυτά που δικαιούσαι χωρίς τη «βοήθεια» του λαδωμένου μεσάζοντα.  Δε θα περιβάλλει τη ζωή σου η διαφθορά, η διαπλοκή, η ασχήμια, η βρωμιά. Δε θα βασιλεύει γύρω σου η αυθαιρεσία, η κλοπή και η θεσμική υποστήριξή τους. Τα παιδιά θα πηγαίνουν σε όμορφα σχολεία και δε θα λιποθυμούν από ασιτία. Θα έχεις γιατρό, νοσοκομείο και δε θα ζεις στις ουρές. Οι δολοφόνοι δε θα βγαίνουν απ’ τη φυλακή για να ξεκουραστούν και να ξανασκοτώσουν.  Δεν θα έχει ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και θα μπορείς να ελπίζεις σε καλύτερο αύριο. Φύγε παιδί μου, γιατί σε τούτο τον τόπο δεν υπάρχει πια ελπίδα. Κι εσύ έχεις κάθε δικαίωμα στην ελπίδα.
Ξέρω. Είναι δύσκολο να χωρίσεις από τους ανθρώπους που αγαπάς. Τα παιδικά σου χρόνια κι αν φτωχικά τα πέρασες, είναι οι ρίζες της ζωής σου χωρίς τις οποίες είναι δύσκολο να σταθείς. Πάντα θα θέλεις να κρατιέσαι απ’ αυτά, γι αυτό πάντα θα νοσταλγείς. Και πάντα θα γυρίζεις. Για να φεύγεις ξανά, χωρίς να διστάσεις ποτέ για ότι πίσω σου θ’ αφήνεις. Εμείς εδώ, θα πληρώνουμε τους λογαριασμούς για ότι πιστέψαμε, ότι ελπίσαμε, ότι χτίσαμε. Αν θ’ αντέξουμε δεν το ξέρω, εσύ όμως να μη μας λυπηθείς. Πρέπει να σωθείς για να μας σώσεις.
                                                                                                                                                                                                                       Ευθύμιος Βαρβαρήγος


Από την εφημερίδα "Πλατύ Ρείθρον"  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου